Farzad Fattahi

۴ هفته پیش

اولین جانبازی که از نزدیک شناختم، یکی از معلمان دورهٔ دبیرستانم بود. نام کوچکش یادم نیست ولی ما به او می‌گفتیم «آقای عزیزی». او چندان خوش‌خلق نبود اما آدم خوبی بود. یعنی وقتی خودم را به جای او می‌گذاشتم بهش حق می‌دادم که گاهی بداخلاقی کند.

آقای عزیزی شیمیایی بود. مدام سرفه می‌کرد. مکرر! شاید در هر دقیقه چهارپنج سرفهٔ خشک می‌کرد. خصوصاً هنگام صحبت کردن، بارها بالا را نگاه می‌کرد تا راه نفسش کمی باز شود و بعد سرفه می‌کرد و این در تمام طول روز و تمام سال ادامه داشت.

دانش‌آموزها ادایش را در می‌آوردند. یعنی چون گاهی بداخلاقی می‌کرد، بچه‌ها به سیاق روزگار ما با تقلید سرفه‌هایش، کج‌خلقیش را تلافی می‌کردند.

در سالهای بعد هر وقت او را به یاد آوردم، فکر می‌کردم که حالا چه می‌کند؟
اگر او فرزندی داشته است آیا امروز،
هم‌قافلهٔ پدرش شده است؟
آیا به راه او‌ رفته است؟
آیا وقتی که زورق وطنپرستی پدرش را به‌گِل‌نشسته دیده است، غرق سکوت شده
یا نجات خواسته است؟
کودکی که احتمالاً در دههٔ پنجاه یا شصت به دنیا آمده و از نسل آژیر است، وقتی بزرگتر شود و ببیند پدر تندرستی ندارد، ببیند پدرش و گروهی از همرزمانش از هر سو طرد شده‌اند، جوانی که ببیند عده‌ای از همدورگان،
نه همدلان پدرش،
روزگار جوانیش را سیاه کرده‌اند،
آیا رو در روی ایستادگی پدر بر عقایدی بدانجام و فرسوده‌، فریادخواهی نمی‌کند؟

منظورم از جانباز، آن عده‌ای نیستند که به واسطهٔ آسیب دیدن (یا ندیدن!) در جبهه، دهه‌هاست ارث پدرشان را از مردم طلب می‌کنند؛ یا منظورم آن شارلاتان‌های هیچ‌کاره‌‌ای نیستند که با پوشش دفع شر از حق جانباز، سالهاست مردم کوچه و خیابان را گروگان گرفته‌اند؛ منظورم از همرزم، قماش حاج‌کاظم آژانس شیشه‌ای نیست که حرفهای قشنگ زدند اما بعد به روی‌ مردم تفنگ کشیدند!
منظورم خود جانبازها هستند؛
جان‌بازنده‌ها!

شعر و آهنگ «شیمیایی» را برای جانبازان جنگ و خانواده‌هاشان ساختم و خواندم. برای کسانی که حتی اسمشان هم از یادها رفته است.

حکایت خودسوزی #جهانگیر_آزادی،
سرباز سابق وطن
که امروز او را جانباز افسرده می‌خوانند،
داغ دلم را بد تازه کرد.
آزادی سوخت.
آزادی در دیار خود آنقدر غریب بود که همدیارانش #جورج_فلوید را بیش از او می‌شناختند.
🖤 ... ادامهخلاصه

ویدیوی مربوط

Farzad Fattahi

۱ ماه پیش

حسن شماعی‌زاده▪️اردلان سرفراز▪️فرزاد فتاحی ... ادامهخلاصه

ویدیوی مربوط

Farzad Fattahi

۲ ماه پیش

موزیک‌ویدیوی «آغامحمدخان» را تیرماه ۹۴ ساختم. لوکیشن، بنای تاریخی «کاروانسرای دیر گچین» در اتوبان گرمسار بود که قدمت آن به دورهٔ ساسانی بازمی‌گردد. این بنا مدتها به حال خود رها شده و در حال تخریب بود. درون کاروانسرا پر از سرنگهای مصرف‌شده و پاتوق شبانهٔ معتادان بود اما همچنان مکانی سحرانگیز به نظر می‌رسید. دوست داشتم پیش از ویرانی کامل، این ویدیو را از آن به یادگار داشته باشم. خصوصا که در دورهٔ قاجار بازسازی شده بود و بی‌ارتباط با تمثیل‌های به کار رفته در متن شعر نبود. روز فیلمبرداری اما فهمیدیم که سازمان میراث فرهنگی چند روزی است دسترسی به بنا را ممنوع کرده است. از آنجا که تجهیزات تصویربرداری را کرایه کرده بودیم نمی‌شد کار را کنسل کرد. پس به‌ناچار چند‌صد متر آن طرف‌تر از بنای اصلی فیلمبرداری را شروع کردیم؛ جایی که‌ در گذشته مشخصاً جزء کاروانسرا بوده ولی در طول زمان مخروبه شده بود. آن اطراف چاله‌های غیرطبیعی زیادی وجود داشت. با توجه به قدمت بنا، می‌شد حدس زد که برای یافتن گنج و‌ با وسایل ابتدایی حفاری شده‌اند. یکی از چاله‌ها در ویدیو به عنوان گور آغامحمدخان استفاده شد.
کار سخت پیش رفت. گرمای کویر غیرقابل تحمل بود و دماسنج‌هایمان ۵۶ درجهٔ سانتیگراد را نشان می‌دادند! سایه‌ و سقفی نبود. دمای بسیار بالا حتی لرزه‌گیر لنزهای دوربین‌ها را مختل کرده بود و به همین دلیل بسیاری از تصاویر ضبط شده بلااستفاده ماندند. حتی چسب کفش‌های عوامل وا رفته و بعضی کفشها دهن باز کرده بودند. ظهر‌ در اثر‌گرمازدگی نیمه‌بی‌هوش شدم و کار خوابید تا اینکه به کمک دوستان خودم را جمع و جور کردم و فیلمبرداری را تمام‌ کردیم.
•
پلانهای داخلی را روزی ‌دیگر‌ در یک مدرسه ضبط کردیم. مجوز تصویربرداری داشتم البته نه برای موزیک‌ویدیو بلکه برای فیلم کوتاه! برای گرفتن مجوز قانون را دور‌ می‌زدیم. یعنی با مراجعه به مؤسسهٔ ناجی هنر در خیابان کردستان و همراه بردن یک فیلمنامه، اعلام می‌کردیم که نیاز به مجوز تصویربرداری داریم. آنها فیلمنامه را بررسی می‌کردند، ظاهراً فریب می‌خوردند و مجوز ‌می‌دادند. بعداً اگر نیروی انتظامی در خیابان یقه‌مان را می‌گرفت که چرا دارید فیلم می‌گیرید، مجوز نشان می‌دادیم تا دست از سرمان بردارند و ناچار نباشیم برای جلوگیری از توقیف تجهیزات یا دستگیر شدن خودمان، باج بدهیم!
•
کار به پایان رسید، پخش شد و مورد توجه قرار گرفت. این تصاویر بخشهایی از پشت صحنه است.
•
متأسفانه چندی پیش پوریا اسدی نازنین که در این ویدیو نقش بازی کرده بود جان باخت. دست روزگار او را به تسلیم واداشت. یادش با من است! ... ادامهخلاصه

ویدیوی مربوط