اینجا ده ماست، آخر دنیا

دورش دیواره، دیوار حاشا

قلعه‌ی ارباب هر شب چراغون

فرشش پوست ماست، شمعاش استخون

مرده‌ها بیرون، زنده‌ها تو گور

ساطورا مضراب، سینه‌‌ها سنتور

از فرط عزا، کفن پیرهنیم

تو عروسی هم زنجیر می‌زنیم

خورد تو حوض غسل تیله‌ی خورشید

شتک کرد به ده بارون اسید

ایل خان مثل بچه‌ی آدم

بی تن می‌کِشَت تا دیگ ماتم

هر طرف در ری خونِت می‌ریزه

چار طرف ده باغ چنگیزه

درِ باغ قفله، کلیدا تیزی

می‌بُرن دستو ندزدیم چیزی

تو ده ما وطن کرده ایل خرافه‌پرست

چل ساله می‌خندیم می‌گیم نمازشون شکسته‌ست

هر جا بوی نذری اومد گله‌مون اونجا صف بست

خود ما رو قربونی کرد چوپون ساطور به دست

هر ایلی رد شه تو مسیرشیم

باخته و برده باز اسیرشیم

وایسم کی بیاد منجی من شه؟

کی دیده مُرده از جا بلن شه؟

چرا از قفس میله نکندیم

که دور میله‌‌ش دخیل نبندیم؟

اون گله‌ای که شبونش گرگه

معلومه می‌گه خدا بزرگه!

کاش پر شه از عشق مغز هر مداد

عطر آزادی از کاغذ در آد

دهکوره رو کاش چراغش ‌کنیم

هر آواریو یه طاقش ‌کنیم

کاش این بیغوله‌ یه گلباغ بشه

به شب یه خوشه ماه سنجاق بشه

وا شه گیسوی لیلایی بید

از قلب مجنون سر بره خورشید

دود گرفته رو گنبد کبود

زهر می‌باره رو ده خواب‌آلود

دنیا رو آب برد! دست کی بالاست؟

تاپ‌تاپ خمیر! نون تو خون ماست